Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

παμε για μπάνιο ?

Πήγα για μπάνιο….

Κολύμπησα μαζί με τα ψάρια ,ανοιχτά δίπλα σε ασώματες κεφάλες σαν ιπποταμάκια από το national. Πήγα στο μπάνιο και με τύλιξε η ζωή δροσερά σε σώμα και νού. Θαύμα και άλλα έντονα για ένα σώμα που μετα από μία ώρα «μπάνιου» κοκορεύεται για πιο μαυρισμένο, γυμνασμένο ,ετοιμοπόλεμο έπειτα απο την απατηλή άντληση – εξάντληση δύναμης από την ιερή φύση .Απευθείας σύνδεση του στοιχείου με το παιδί και όλα τα παιδιά πριν γίνουν μεγάλοι . Γυμνός χωρίς πολιτισμικό στοιχείο εξέλιξης πάνω μου εκτός από ένα συνθετικό μπανιερό (τι εύθυμα όλα αυτά με το μπάνιο … αντί για κολύμπι).Κατευθυνόμενος με γυμνά πέλματα προς τα μέσα στην αγκαλιά της ,προσκυνητής ταπεινός με ελαφρές κινήσεις δειλίας λόγω θερμοκρασίας πριν την μεγάλη είσοδο του πρώτου μπάνιου.


Το ευχαριστήθηκα ,αλήθεια είναι και επειδή όλο προς την υπερβολική εντεχνίλα τα παραπάνω το κόβω με σκέψη αμαρτωλή που με έβγαλε εκτός της «φυσικής» μου εξομολόγησης.


Μου έλειψαν στιγμιαία και χυδαία αλμυρά γυναικεία χείλια μουλιασμένα στο νερό ,αυτά τα πεταχτά σαρκοβόρα φιλιά που προσπαθεί το αρσενικό να τα κάνει λίγο πιο χυδαία αλλά το σταματά η αναπνοή στα ανοιχτά ,λίγο πριν καταπιεί νερό από υπερβολικό πάθος. Θα μου πεις , όλα γίνονται αλλά εγώ μιλάω για τα πεταχτά που οι τριχωτοί ροφοί και οι καλλίγραμμες τσιπούρες μετά από κωμικοτραγικά άναρχα παιχνιδίσματα θυμούνται ότι είναι με κάποιον άλλο μαζί (το παιδί έπαιξε αρκετά μόνο του) και πάνε να το επιβεβαιώσουν διασχίζοντας μικρές αποστάσεις ο ένας προς το άλλον που η λαχτάρα σε καιρούς ερωτευμένων την κάνει «μα τους χίλιους ωκεανούς …» Πλησιάζει ο ένας και λέει στο άλλο μια παπαριά από το «ωραιά δεν είναι εδώ μωρό μου « μέχρι το σουρεαλ «τσιπούρα μου»……και άρπας το πάνω χείλος που είναι δροσερά αλμυρό ,το γλείφεις και λίγο πριν το ευχαριστηθείς κόβεσαι από την αναστάτωση της υδροπτητικης σου ικανότητας…


Και μετά κλασικός ..οκλαδόν στα βότσαλα ,χαζεύοντας μια τη θάλασσα μια τη βαβούρα του κόσμου . Η φύση λοιπόν ,ο άνθρωπος εκστασιασμένος από το νερό και… δυό μικρά αδερφάκια που κατέφθασαν οικογενειακώς, με όλα τα συμπράγκαλα ,προπορευόμενα τρέχοντας . Ακολουθούσουν από πίσω δυο μεγάλοι άνθρωποι καταϊδρωμένοι και αγχωμένοι μη τυχόν και τα μικρά ξεφύγουν.
Και κεί που το χαριτωμένο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό ξάφνου ρίχνει μια φωνή το αγοράκι έξαλλο «εγώ δε θέλω αντηλιακό με τίποτα» και το κοριτσάκι αντιθέτως έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά της γιαγιάς του γεμάτο λαχτάρα να το πασαλείψει…


Ιστορία τίποτα ,αλλά αληθινή ..Κανείς δε τους έμαθε αυτή την διαφορά συμπεριφοράς ,ήταν πάρα πολύ μικρά ..και όμως την είχαν και θα μεγάλωναν και αυτά και θα αναζητούσουν κάποτε μετά το παιχνίδι αλμυρά χείλη και θα φλερτάρουν σαν τριχωτοί ροφοί με καλλίγραμμες τσιπούρες στο υδάτινο στοιχείο που θα τους συνδέει με όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν που θα τους συνδέει με τα ψάρια ,τα πεύκα ,τα τζιτζίκια το θαλασσινό αέρα ..το καλοκαίρι.


1 σχόλιο:

Artanis είπε...

Αϊ την ευχή πια με τα φιλιά σήμερα, έχω λιγωθεί! Μια εσύ με τις τσιπούρες εσύ, ο Κασίγιας από την άλλη, Πόσο να αντέξω η γυναίκα...
Όσο για το θαλασσινό μπάνιο, το παραβλέπω, εμείς είχαμε πάχνη σήμερα, τόση πάχνη (και -2 βαθμούς) που δεν μπορείς να φανταστείς...
Άντε! Με κάνε τε και ζηλεύω, ξενιτεμένη γυναίκα...