Μη με ρωτάς...

Ποια απότομη στροφή της κατάβασης θα ξετινάξει από πάνω μας το λίπος της ματαιότητας ; Ποια έναρξη θα μας τινάξει από τις τροχήλατες καρέκλες μας αφήνοντας πίσω τα περιττά ρούχα υπερφλυαρων πλεγμάτων ;Και τι ; αυτό θα είναι ; Η αναμονή της στροφής ..η αναμονή της εναρκτήριας τρομπέτας..η αναμονή του πρωινού που θα ανέβουμε στην ζυγαριά να ζυγιστούμε ελαφρύτεροι ,κομψότεροι.. Πάλι θα είμαστε τα προϊόντα διαφημιστικών μηνυμάτων από νιφάδες με συστατικά βρώμης.. Βρώμισε και τα αποσμητικά δεν κρύβουν /κόβουν πια την μπόχα..Τα μάτια ας δακρύσουν μπας και καθαρίσουν τους φακούς... νατη η αλήθεια εκεί εκεί μακριά με ένα καταπληκτικό πανωφόρι σε χρωματισμο γκρι του παγου. Έχει κρύο αυτό το Νοεμβρη και ποιος θα το ήξερε ότι θα ειχε και κυριολεκτικό κρύο από την έλλειψη πετρελαίου (τι ωραια που το συνδεσατε εδώ κυριε παπαριδη ,ξεκουραστειτε στην τροχηλατη μετα την τιτάνια προσπάθεια λαϊκισμού που καταβάλατε ). Τι ψάχνεις ? τι λες? Χαθήκαμε φίλε..χαθήκαμε.. δεν είναι αυτά που λέγαμε ,άλλα ήταν ,αλλά πια είμαστε ποτισμένοι, σε τόσες μεγάλες δόσεις που δεν υπάρχουν απότομες στροφές μόνο αργές και κυκλικές ,σπειροειδεις μέχρι την άκρη της βίδας μας. Μου την βίδωσε .Μέχρι τα δάκρυα να καθαρίσουν καλά τους φακούς μας. Χαθηκαμε .Γελαγαμε με τους ήρωες και τώρα η απότομη εκτίναξη μόνο ήρωες θέλει. Εμάς τι να κάνουμε ,δεν υπάρχουν γύρω άλλοι .Εμείς τι να κάνουμε δεν… άλλου . Παψε ,παψε μη μου μεταδίδεις τα σκουπίδια των άλλων ,σταματά να μασάς από τα μασημένα. Άλλου κρύβεται ο μικρός μας μονομάχος .Μη μασάς..η μάσα ρε βλακα μασα ,μάσα τα ,να παχυνεις ελπίζοντας ότι θα παιξεις σε διαφημιστικό με νιφάδες βρώμης… Το παιξαμε το εργο μη γελιεσαι το ιδιο σποτ θα είναι .. Φαντασου όμως αν μπορεις τις νιφαδες ,ασπρες χιονιου… στριφογύρισε στην καρέκλα σου ,κατέβα την στροφή με φρένο ..αλλά άνοιξε λίγο πιο πολύ τα μάτια σου ,κάτι είναι και αυτό ,ίσως δεις την ομορφιά σε μια περιστροφή ,αυτή θα σε συντροφεύει μέχρι ο ήρωας σου να γεννηθεί..είναι νωρίς ..θα γεννηθεί όμως αν ανοίξεις τα μάτια αν καθαρίσεις λίγο τους φακούς ,αν αφήσεις την ομορφιά να σε μεθύσει ,να πάρεις θάρρος , να ρισκάρεις να σηκωθείς απότομα ,να κατεβείς τη στροφή χωρίς φρένα ,μπας και φύγει από πάνω σου η γαμημένη υπέρβαρη βλακεία..μετεξεταστέος. Θες να σαι μια ζωη όμως μεταξεταστεος ..αυτο θες?

Δε μου μυρίζει τίποτα

Μυρίζει βροχή ,χώμα …μπορείς να μυρίσεις την ρώτησε… Όχι του απάντησε και ξαναβυθίστηκε στο βιβλίο της . Δεν είχε πια περιθώρια να του χαρίσει οτιδήποτε ,δεν είχε το παραμικρό ,ούτε κάτι ελάχιστο .Την πονούσε αυτό αλλά αυθόρμητα οι λέξεις τίποτα ,όχι ,σφράγιζαν τον κάθε διάλογο μαζί του.

Έστριψε ένα τσιγάρο αυτός και έκατσε μπροστά στα κάγκελα του παραθύρου τους .156 όροφος ,ένα κελί 4Χ4 , αν κοιτούσε προς τα κάτω σε αυτό το τσιμεντένιο κουτί με τα τετραγωνα παράθυρα θα έβλεπε πολύχρωμα χέρια από τα διαφορετικά ρούχα να έχουν απλώθει με τις παλάμες τους να πιάσουν τις σταγόνες. Γέλασε με την ιδέα ότι αν έφτυνε προς τα κάτω κάποιος θα δεχόταν το σάλιο του σαν θείο δώρο της φύσης ,σα να έπιανε μια χόντρη στάλα.. Γύρισε το κεφάλι του να της το πει ,μα δίστασε.. κι αυτός δεν είχε περιθώρια για άλλη αδιαφορία…Είχαν κλείσει δέκα χρόνια εκεί μέσα ,δέκα χρόνια χωρίς να ξέρουν το γιατί .Απλά έλαβαν ένα e-mail .

"Σας ενημερώνουμε ότι άμεσα η επιτροπή αυτοκυριαρχίας ,θα σας μεταφέρει στο κτίριο Ε στις εγκαταστάσεις του ιδρύματος συμμορφώσεων ,καθώς έκρινε ότι οι τελευταίες σας ενέργειες αντιβαίνουν στους κανόνες ηθικής και εμπιστοσύνης του συστήματος εκλογικευμένη δημοκρατία σύμφωνα με το νόμο … κτλ κτλ"

Γύρισε κοντά της έκατσε στο κρεβάτι της και της χάιδεψε τα μαλλιά ,της ψιθύρισε στο αυτί πως την αγαπά πολύ και ένα δάκρυ κύλησε από τα ρυτιδιασμένα του πράσινα μάτια ,και έβρεξε όπως οι στάλες της βροχής τα άσπρα της μαλλιά

Άρχιζε τότε αυτή να του διαβάζει δυνατά το κεφάλαιο από το βιβλίο της με εκείνον να καπνίζει και να κοιτά το παράθυρο .Ήταν τόσο ήσυχα ,που και οι διπλανοί άκουγαν και οι απέναντι του διαδρόμου ίσως να έπιαναν κάτι και του 155 ορόφου αμυδρά .. Ήταν τόσο ήσυχα ,τόσο ζεστά που ένιωσαν ότι ήταν η σιγή λίγο πριν την μάχη , ότι φόρτωναν δυνάμεις αδιόρατες που χτύπαγαν σε τοίχους χρόνια και η ενέργεια τους θα ξεχυνόταν…Έτρεμαν με την δυναμική των συναισθημάτων τους …

Έκλεισαν τα μάτια τους και ονειρεύτηκαν ,αυτόν με καπέλο Ναπολέοντα και ένα χρυσό ματοκυάλι ,και αυτήν με στολή δύτη με μια μεγάλη γυάλα για μάσκα και ένα πολύχρωμο καλώδιο να της δίνει οξυγόνο ..Και από την βροχή να ξεπηδάνε τεράστιοι κισσοί και φασολιές που με κορμούς γιρλάντες να τυλίγουν όλο το κτίριο σχηματίζοντας τεράστιες τσουλήθρες , με τα φύλλα τους να σχηματίζουν μπαλκόνια στα παράθυρα όλων των ορόφων… Ονειρεύτηκαν ότι απλά άνοιγαν τα κάγκελα σαν χορδές κιθάρας και ο ένας βοηθούσε τον άλλο να περάσει και μόλις τις άφηναν να παίζουν μελωδίες πάλλοντας 3 νότες.. Και όλα μαζί να κάνουν ολόκληρες ορχήστρες .. μουσικής …μελωδίες που συνόδευαν την τσουλήθρα τους ,ένα ρολερ κοστερ που δεν είχε σταματημό , με τον ήλιο να δύει και ένα πορτοκαλί γλυκό χρώμα ζαχαροπλαστικής στον ουρανό . Ιαχές χαράς και απελευθερωτικές κραυγές ξεχύνονταν κάθε φορά που συναντιόντουσαν με άλλους σε κάθε στροφή , σε κάθε διασταύρωση αυτού του παράξενου παιχνιδιού…

Τίποτα δε σταματά τον κόσμο των ονείρων της ψιθύρισε ,τίποτα του απάντησε και ήταν το πρώτο τίποτα που σήμαινε τα πάντα.

Friday..fry day..

Το όνειρο, πλοίο βαρύ κατά καιρούς και άλλοτε σαλπάρει σε θάλασσα λάδι σε λέω..και είναι κάτι μέρες που είναι ελαφρύ και ιστιοφόρο … Άνοιξε τα πανιά φωνάζει από το βάθος ένας κύριος βαρύτονος με ένα μακό με ρίγες οριζόντιες … .. Σαλπάρει μεσημέρια συνήθως με το όνομα φαντασία.. και με επιβάτες ντυμένους σα γιουφτους , επίτηδες για να τους ψήσει ο ήλιος..ροδαλά..να πηδήξουν μετά στα Ανοιχτα .. ανοιχτά λέγοντας είναι εκεί που βαριέσαι αφόρητα , που οι ακτές είναι τόσο μακριά που βάζεις στοίχημα ότι δεν θα τα κατάφερνες αν ναυαγούσες να κολυμπήσεις μέχρι εκεί …Και έρχεται το όνειρο να σε δροσίσει με βουτιές που καθαρίζουν και δροσίζουν από έξω πρώτα και μετά το μέσα..η ψυχή σε κατάσταση μπυρονι… ατελείωτη ευχαρίστηση… Και μετά κάθεσαι και απολαμβάνεις κάτι δειλινά…cult..και το κλισέ σε αρπάζει και σε κάνει πρωταγωνιστή… αχ αυτά τα δειλινά που απογοητεύουν στο τέλος που το κλισέ δε έδωσε happy end όπως σε ταινία των σεβεντις… έρχεται το βλέμμα και χαμηλώνει… και η ψυχή ήρεμη και δροσερή πια …με ένα σώμα κατάκοπο από τα κολύμπια .. σσσς ομορφα. καθαρά μακό μοσχοβολάμε λεβάντα …όλα φεύγουν..και κυλανε από τα ακροδάχτυλα των ποδιων μαυρα ζουμια με ολη τη βλακεία και την κακιά και τα βάσανα της στεριάς.. ήρεμα …αδειάζεις …Άδεια…
Όλα καλά ρωτάει ο κυριος με το ριγέ μπλουζάκι .. Όλα καλά απαντώ και πάω να ζωγραφίσω με την φαντασία την ακτή για το επόμενο επεισόδιο..σε κείμενα αποσιωπητικών..

ΣΣΣΣςςςςς......

Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ,πάνω σε αβεβαιότητες ,τρέχοντας για να ξεπεράσουμε τα πράγματα . Βγάζοντας παρόλες περι τι είναι σωστό .Σε ποια όψη του φεγγαριού όμως . Με ποιους ήρωες να μας βασανίζουν .Άλλοι μένουν για πολύ χρόνο, υπερβολικά ,άλλοι υπερβολικά λίγο . Τα πράγματα , οι ζωές .Ξεκινούν τόσο δυνατές ,με δυνατότητες ,άπειρες δυνατότητες και περιορίζονται μέχρι που μονοδρομηθούν από τον Δήμο στην κυριολεξία .

Κάποτε ξυπνάνε στη μέση του μονόδρομου ,οι τυχεροί πιο πριν και οι άλλοι απότομα.. Ξύπνα ,κολύμπα ..Τα στοιχεία, ο εαυτός σου ,αντέχεις τον εαυτό σου ,έχεις γυμνάσει νου και σώμα , κολύμπα…

Παράλογα και αβεβαιότητες ,τακτοποιημένες είτε με μερεμέτια είτε με πόνο , με φθηνά μπαλώματα ή σκληρές μεταλλικές χυτεύσεις . Μπαφ σφαλιάρα ,μπουμ έργα καράτε και σεξ .. Μικρέ ..στερεότυπα ,ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ..ΣΣΣΣ κοιμόμαστε μη χαλάσουμε την ισορροπία μας , σσσς οόλα θα πάνε καλά, σσσσς όλα θα γυρίσουν … μη μιλάς ,άκου .ΣΚΑΣΕ

Κουφάλες … μία ευκαιρία έχω , πριτς… όχι ,όχι ηρωικόν , σιχαίνομαι την ήσυχη βαρετή ασφαλή μετριότητα . ασφαλές στατιστικό δείγμα...προβλέψιμα ήσυχα ,και εμπρος προς την κατάθλιψη που μοιράζει το σύστημα απλόχερα

Θα μιλάμε , μέχρι τα σαγόνια μας να πονέσουν , θα αναλύουμε την τραγικότητα μας ,θα βγάζουμε συμπεράσματα . Δε τρέχει τίποτα αν δεν είναι σωστά ,ποτέ δεν έτρεχε τίποτα η πρόθεση είχε σημασία ,η καθαρότητα της πρόθεσης ,η καθαριότητα της πρόθεσης . όλα θέλουν κόπο όλα ,ακόμη και η πρόθεση ..

Θα μεθάμε με ποίηση ,με αυταπάτες ,με γλυκές ψευδαισθήσεις της μοναδικότητας μας .Το παραμύθι μας … Αυτό που θα διαβάζουμε στα παιδία μας ,αυτά που κουβαλάμε ,νταντεύουμε από τη μέρα που γεννηθήκαμε..

Θα είναι όλα ανοιχτα , να φύγω να φύγεις όποτε θές , να πετάω από τα χρώματα στις νότες , από γλυκά σε αλμυρά δάκρια .

Φτωχικές αγάπες , άπλες μελωδίες ,φάλτσες διασκεδαστικές κορώνες , λίγο κρασί , και κύκλοι σχέσεων περιτρυγυρισμένοι από χοντρές χρυσές κορνίζες με το γυαλάκι και το σφυράκι του fire alarm…
Σπάστα

Θα γελάω ,θα χορεύω, θα διασκεδάζω ,θα κάνω έρωτα , θα φλερτάρω ,θα υπερβάλω ,θα ονειρεύομαι ,θα ΖΩ…. Δε θα αφήσω τίποτα να χαθεί ..

Το χαμόγελο σου ,χρέος μου.

Σπάστα

nu Aύριο .

Δε θέλω επιμέλειες ,θέλω να γράφω μονορούφι .Δε με πολυκαίει το αποτέλεσμα ,απλά μου αρέσει με τρελές παύσεις να γράφω .Τίποτα σπουδαίο ,τίποτα εξαιρετικό , λίγη γραπτή επαφή . Δε θα μιλήσω ποιητικά ,ερωτικά ,μελό ,ψυχασθενικά βαριέμαι .Βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι .

Απλά φοβάμαι τη στιγμή της υποχώρησης .Φοβάμαι τη στιγμή που όλα θα μου λένε ,η τουλάχιστον εγώ θα τα ερμηνεύω κάνε πίσω . Κάποτε βρήκα ένα παιδικό ημερολόγιο που έγραφε με αγνά όμορφα παιδικά γράμματα «σήμερα είμαι πολύ στεναχωρημένος ,δε τα πήγα καλά ,θα κοιμηθώ νωρίς και αύριο θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερος» … Εμένα δε με συγκίνησε με τρόμαξε λίγο αυτή η ψυχολογία που διαπερνά χρόνια ,άυριο να είμαι καλύτερος . Αυτό το από Δευτέρα όλα θα αλλάξουν ,όλα θα γίνουν όπως επιθυμώ ,όλα θα ακολουθήσουν τα δικά μου θέλω .. χα χα και χου .

Δεν έχει νόημα να γίνω κυνικός ,δεν έχει νόημα για μένα τουλάχιστον .Δε θα αλλάξω ,μάλλον, και δε μπορώ αλλά κουράστηκα ,με κουράσατε ,με κουρασες ρε μικρέ που γράφεις και έγραφες ημερολόγια . Δε μπορώ άλλο , δε έχω χρόνο να μείνω άλλο εδώ..

Φύσα θάλασσα πλατιά ,φύσα αγέρι φύσα αγέρι…

Να αφήσω το παραμύθι να φύγει με την καμία , εδώ , όπως λέει και ο μεγάλος ο δικός μου μικρός μονομάχος . Θα μου λείψουν πολλοί αλλά δεν είναι στο χέρι μου πιά , στο χέρι μου είναι αφού ο μικρός μονομάχος δύσκολα αλλάζει τουλάχιστον να πάει χορτάτος και δε του ζητώ από αύριο (ναι άλλη μια καταληκτική ημερομηνία ) να γίνει καλύτερος αλλά από τα αποθέματα που κουβαλά τόσα χρόνια να αρχίζει χωρίς φόβο πια να τα μοιράζει .

Καληνύχτα θα κοιμηθώ νωρίς για να γίνω καλύτερος αύριο … να γελάσω ή όχι ?