Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Αλήθεια ;

Αν ,τώρα …

Πάλι γυρνάω ,πάλι επιστρέφω , πάλι αντέχω .Αυτά τα απογεύματα της χειμερινής άνοιξης όλα τα ερωτήματα κάθονται στο λαιμό ..Απαντήσεις ,απαντήσεις απαντήσεις λες και το αναπάντητο φταίει για όλα …Μπορεί ..Μπορεί να πιστεύουμε σε άλλα διαφορετικά που δεν υπάρχουν ,που ποτέ δεν υπήρξαν, ποτέ δεν τολμήσαμε να δούμε την αλήθεια, την παγερή της μορφή τουλάχιστον. Η ωραιοποίηση αυτή η λέξη κρέμεται απόψε σαν να ψάχνει την πρόταση ,να κρέμεται από ένα κόμμα πριν ειπωθεί η αλήθεια .Κι αν την βρεις τι ; Πρέπει να την φωνάξεις ,πρέπει να την νιώσεις τι πρέπει ..τι πρέπει ρε γαμωτο . Ξέρεις ότι θα φοβίσει ,θα σε απομακρύνει από ότι ψευδοστέρεο έχεις φτιάξει .Σα μεθυσμένη η ψυχή αγριεύει πριν ξεστομίσει αλήθειες και κει μια βλακεία την αποπροσανατολίζει σαν μηχανισμός εκτόνωσης ..Πίστη Αλήθεια Ηθική …όνειρα το όνειρο …το παραμύθι της Κυριακής .Το παραμύθι μας …αυτό που ζεσταίνει τις χειραψίες ,τα χαμόγελα, τα φιλιά …το παραμύθι που το χάνεις ,μεθάς και κρατάς τις αλήθειες λίγο ακόμη ,λίγο ακόμη ,λίγο ακόμη ,λίγα λεπτά, χρόνια …γυρνάς, επιστρέφω ,αντέχω μέχρι να το ξαναβρώ…

Και εκεί λες έξω …έξω …έξω …στην ανάσα …ξανά στο λάθος στο παραμύθι της Κυριακής . Ωραιοποίηση …ναι ναι ,λίγο ακόμη λίγο ….Έξω…

Σε ένα κύμα στο ίδιο κύμα ,ήταν πάντα το ίδιο κύμα ,σήμερα ,πριν ένα χρόνο πριν τριάντα ,αύριο , ή ιδία παραλία ,η δροσιά μου …

Δε μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα αυτή είναι η αλήθεια ,είμαι πολύ μικρός χωρίς γνώση για να απαντήσω στα ερωτήματα απλά ξεφεύγω στα κύματα .Κι όταν χάνω το παραμύθι απλά υπομένω …όχι αλήθειες όχι.

Θα μου πεις βλάκα τι λές ? ασυναρτησίες …Σε ρωτώ εσύ δε ξέρεις από τα απογεύματα που πρέπει να απαντήσεις σε όλα .Όλα ….

Την ξέρω την απάντηση ,την ξέρω δε θα στη πω ,την ξέρω ….φοβάμαι να στην πώ …

Και τώρα τι κάνεις αρχίζεις να γράφεις για απαντήσεις ή γυρνάς στο κύμα …

Κουράστηκα…

Απλά ,απλά περπατάω στις ακμές ,στις εικόνες που απομονώνονται από το σύνολο ,στις τυχαίες ανακαλύψεις των ματιών …βουτάω στις εικόνες ,αρπάζω υλικό ,κρατάω σημειώσεις για να τις δέσω στο αργότερα χωρίς φόβο για το ποτέ…

Σκαλίζω ,κλέβω, κόβω, γλύκες εικόνες ,σβήνω τις μουτζούρες και τις κυκλώνω με στυλό διαρκείας,..Τις τρέχω μετά με ρυθμό μουσικής και χορεύω μόνος από μπροστά σε ρυθμό εκτόνωσης…

Πάλι γυρνάω, πάλι επιστρέφω πάλι αντέχω…

Άκου το τραγούδι …Αν δε ξέρεις Ισπανικά να στο μεταφράσω..

Μιλά για ανθρώπους που περπατάνε δίπλα δίπλα στο χειμερινό σούρουπο ,κοντοστέκονται έξω από βιτρίνες ζαχαροπλαστείων με ταμπέλες νεον που αναβοσβήνουν …Δε μιλάνε πολύ , μόνο περπατάνε χωρίς ρυθμό σε παραθαλάσσιους δρόμους με κακοσυντηρημένα δίπατα σπίτια …. Ο αέρας τους αναγκάζει να έχουν τα χέρια πάντα στις τσέπες τους .Να παίζουν με μικρά σκουπιδακια που έχουν ξεχαστεί εκεί μέσα .Κοντοστέκονται στο σκουριασμένο κάγκελο της προβλήτας δίπλα στην σιδερένια σκάλα που οδηγεί από το τσιμεντένιο πεζοδρόμιο στην βοτσαλένια παραλία ,κοιτάνε την άγρια γκρι μωβ θάλασσα …Το πιάνο ακούγεται δυνατά από την σοφίτα του σπουδαστή του εθνικού ωδείου , ο καστανάς έχει αποκοιμηθεί κάτω από τον κόκκινο φανό και μια παρέα γελάει δυνατά από τα ανοιχτα παράθυρα της pub στο τέρμα του δρόμου …

Προσπερνάνε το παιδί με το καλάμι και το ποδήλατο ,κατεβαίνουν την μεταλλική σκάλα χορεύοντας ταγκό μόνοι ,σαν μια μάζα από γκρι παλτό …με φόντο την άγρια θάλασσα ….

Το ράδιο από την καντίνα συνεχίζει το μουσικό του πρόγραμμα από το κρατικό κανάλι………

Αλήθεια ….Αλήθεια …


Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

τρελό ; δε νομίζω...

Φρέντο πίνω ,και μετά το μπανιερό μου κόλλησε το λάστιχο .

Δαντέλα μπορείς να πλέξεις γεμάτη εικόνες με παιδιά μετά το μπάνιο να ξεβγάζονται με το λάστιχο σε παλιές αυλές .Ποιήματα μπορείς να γράψεις για το «όχι πια δάκρυα» και το νερό πριν το μεσημεριανό ύπνο του καλοκαιριού . Μακό φανελάκια και λαστιχένιες σαγιονάρες και μετά την θάλασσα …το λάστιχο .

Τώρα πίνω φρέντο και κοιτώ το πράσινο φίδι με το ενδιάμεσο συρματόπλεγμα τυλιγμένο όμορφα γύρω από τη βρύση του μπαλκονιού
Τρελό ? γιατί..
Οικολογικά επειδή ,τεχνικά επειδή ,οικονομικά επειδή ,savoir vivre επειδή..

This afternoon of july madness in my balcony..

Αν φαντασία μου πλανεύτρα δεν έστεκε λογικά ούτε ένα από αυτά τα επειδή .Και το λάστιχο έτρεχε συνέχεια πλημυρίζοντας το μπαλκόνι. Οι νιπτήρες ξεχείλιζαν ασταμάτητα δίπλα σε γεμάτες μπανιέρες..Αν δηλαδή καθόμασταν στο σαλόνι σε υπερυψωμένους σοφάδες που για να πας στη κουζίνα έπρεπε να κολυμπήσεις..Αν το στρώμα μας επέπλεε και το παρέσερνε ο αέρας προς τα έξω όταν ανοίγαμε την μπαλκονόπορτα, αν η γιαγιά φορούσε συνέχεια μπρατσάκια και στις βραδυνες δίψες πιάναμε το λάστιχο που έτρεχε ασταμάτητα …Αν καταβρέχαμε συνέχεια ,τοίχους ,ντουλάπες ,οικογένειες ,και απλά επιπλέαμε ….ανάμεσα σε ότι στέρεο ξέρουμε , ότι ακούνητο και βαρύ σκουντάμε τα πρωινά. Όλα τα αμετακίνητα μας μουλιασμένα και η βιβλιοθήκη μας η προβλήτα των βουτιών . Πάνω σε σιδερώτρες - σανίδες του surf να παρασυρόμαστε στις σκάλες καταρράκτες χαιρετώντας τη διαχειρίστρια που οικογενειακώς ψαρεύει πάνω στη σχεδία - ξύλινη πόρτα ασφαλείας στην είσοδο…

Τσιμπάει ?

Και όταν σήμαινε η ώρα να σοβαρευτούμε να στέλναμε το μικρότερο να βουτήξει στο πάτο να τραβήξει το αλυσιδάκι με την πλαστική τάπα …
Φρέντο πίνω…

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

παμε για μπάνιο ?

Πήγα για μπάνιο….

Κολύμπησα μαζί με τα ψάρια ,ανοιχτά δίπλα σε ασώματες κεφάλες σαν ιπποταμάκια από το national. Πήγα στο μπάνιο και με τύλιξε η ζωή δροσερά σε σώμα και νού. Θαύμα και άλλα έντονα για ένα σώμα που μετα από μία ώρα «μπάνιου» κοκορεύεται για πιο μαυρισμένο, γυμνασμένο ,ετοιμοπόλεμο έπειτα απο την απατηλή άντληση – εξάντληση δύναμης από την ιερή φύση .Απευθείας σύνδεση του στοιχείου με το παιδί και όλα τα παιδιά πριν γίνουν μεγάλοι . Γυμνός χωρίς πολιτισμικό στοιχείο εξέλιξης πάνω μου εκτός από ένα συνθετικό μπανιερό (τι εύθυμα όλα αυτά με το μπάνιο … αντί για κολύμπι).Κατευθυνόμενος με γυμνά πέλματα προς τα μέσα στην αγκαλιά της ,προσκυνητής ταπεινός με ελαφρές κινήσεις δειλίας λόγω θερμοκρασίας πριν την μεγάλη είσοδο του πρώτου μπάνιου.


Το ευχαριστήθηκα ,αλήθεια είναι και επειδή όλο προς την υπερβολική εντεχνίλα τα παραπάνω το κόβω με σκέψη αμαρτωλή που με έβγαλε εκτός της «φυσικής» μου εξομολόγησης.


Μου έλειψαν στιγμιαία και χυδαία αλμυρά γυναικεία χείλια μουλιασμένα στο νερό ,αυτά τα πεταχτά σαρκοβόρα φιλιά που προσπαθεί το αρσενικό να τα κάνει λίγο πιο χυδαία αλλά το σταματά η αναπνοή στα ανοιχτά ,λίγο πριν καταπιεί νερό από υπερβολικό πάθος. Θα μου πεις , όλα γίνονται αλλά εγώ μιλάω για τα πεταχτά που οι τριχωτοί ροφοί και οι καλλίγραμμες τσιπούρες μετά από κωμικοτραγικά άναρχα παιχνιδίσματα θυμούνται ότι είναι με κάποιον άλλο μαζί (το παιδί έπαιξε αρκετά μόνο του) και πάνε να το επιβεβαιώσουν διασχίζοντας μικρές αποστάσεις ο ένας προς το άλλον που η λαχτάρα σε καιρούς ερωτευμένων την κάνει «μα τους χίλιους ωκεανούς …» Πλησιάζει ο ένας και λέει στο άλλο μια παπαριά από το «ωραιά δεν είναι εδώ μωρό μου « μέχρι το σουρεαλ «τσιπούρα μου»……και άρπας το πάνω χείλος που είναι δροσερά αλμυρό ,το γλείφεις και λίγο πριν το ευχαριστηθείς κόβεσαι από την αναστάτωση της υδροπτητικης σου ικανότητας…


Και μετά κλασικός ..οκλαδόν στα βότσαλα ,χαζεύοντας μια τη θάλασσα μια τη βαβούρα του κόσμου . Η φύση λοιπόν ,ο άνθρωπος εκστασιασμένος από το νερό και… δυό μικρά αδερφάκια που κατέφθασαν οικογενειακώς, με όλα τα συμπράγκαλα ,προπορευόμενα τρέχοντας . Ακολουθούσουν από πίσω δυο μεγάλοι άνθρωποι καταϊδρωμένοι και αγχωμένοι μη τυχόν και τα μικρά ξεφύγουν.
Και κεί που το χαριτωμένο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό ξάφνου ρίχνει μια φωνή το αγοράκι έξαλλο «εγώ δε θέλω αντηλιακό με τίποτα» και το κοριτσάκι αντιθέτως έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά της γιαγιάς του γεμάτο λαχτάρα να το πασαλείψει…


Ιστορία τίποτα ,αλλά αληθινή ..Κανείς δε τους έμαθε αυτή την διαφορά συμπεριφοράς ,ήταν πάρα πολύ μικρά ..και όμως την είχαν και θα μεγάλωναν και αυτά και θα αναζητούσουν κάποτε μετά το παιχνίδι αλμυρά χείλη και θα φλερτάρουν σαν τριχωτοί ροφοί με καλλίγραμμες τσιπούρες στο υδάτινο στοιχείο που θα τους συνδέει με όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν που θα τους συνδέει με τα ψάρια ,τα πεύκα ,τα τζιτζίκια το θαλασσινό αέρα ..το καλοκαίρι.


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

o tarzan tou mesonyxtiou

Καλησπέρα

Ιουλιανή κούραση και ξεψυχισμένοι αποχαιρετισμοί συναδέλφων που γλιστρούν στις σκάλες. « Καλό» με «οοο» «σαββατοκύριακ..» χωρίς όμικρον. Γλιστρούν στις σκάλες του exit με το πράσινο ανθρωπάκι να τρέχει πίσω από ένα βέλος .Κατεβαίνουν τις σκάλες γρήγορα τις παρασκευες τα απογευματα , η μόνη χρονοστιγμή που ο ανελκυστηρ είναι ανενεργός…Κρέμομαι και γώ από το βέλος με απόνερα βραδυνά ,με καπνό πάνω από μπαλκόνια που χτίστηκαν πουλώντας αμμουδιές .Το βέλος στα ζεστά πορτοκαλί φώτα των τσιμεντένιων στύλων ,αυτά τα φώτα που λες και ζεσταίνουν την πόλη ,λες και ανάβουν από θερμοστάτη. Τα χαρτάκια, τα φιλτρακια και αλλά ακατάστατα μικρά που συνδέονται σα συνταγή μαγειρικής για να ξεσπάσουν σε βράχια από κιτρινισμένα δόντια και εκπνοές αγχολυτικές ..Μονόζυγο όταν τα χέρια ήταν δυνατά χωρίς κούραση σε παιδικά πάρκα με χαλίκι και τώρα να προσπαθούν να κρεμαστούν από το μεταλλικό νεύρο που κρατά το πορτοκαλί θερμοστάτη μη πέσει κάτω από το τσιμεντένιο νεοελληνικό γλυπτό ,εκεί πετάχτηκα .Κρέμομαι με τα δύο μου χέρια και με μαγευτικές επιδέξιες κινήσεις βγαλμένες από γυμναστικές επιδείξεις και παραστάσεις τσίρκου ,πραγματικόυ και φελινικού ,παραμυθένιου και ρεπορταζιακού πετάω από το ένα κοντάρι στο άλλο . Από το έναν πορτοκάλι φανό στον άλλο με κυκλικές εναέριες κινήσεις ,γύρω από τον άξονα μου .Ταρζάνικες …χα χα και άλλο ένα χα

- Που πας ?
- Δε ξέρω
- Κάποτε πρέπει να μάθεις

Και δώ που σταματά η έμπνευση του παραπάνω θα μπορούσα να πώ ότι έρχομαι προς τα σένα ..και να βάλω και ρομαντισμό ,και έρωτα και πόθο .Να ηρεμήσω σε μια εύκολη συναισθηματική λούπα , γύρω από εύκολα προσανάμματα φόρτισης . Αλλά αυτό το λευκο ψηφιακό χαρτί ,το ψηφιακό Α4 που θα σβηστεί ,θα χαθεί σε format ,ίσως μόνο να στο στείλω ταχυδρομικώς διασχίζοντας τις οροσειρές του διαδικτύου μιλάει για ένα ιουλιανό ταρζάν που περιπλανιέται ήρεμος στην πόλη χαζεύοντας τους περαστικούς ,τις γάτες και τους σκύλους της .Τα αυτοκίνητα που έιναι γεμάτα λόγια και ιστορίες ,και την ελευθερία λίγο πριν ο ταρζάν πέσει για ύπνο .Γιατί τελικά γι αυτό το λόγο σου γράφω ,γιατί είναι από τα λίγα πράγματα που με συνδέουν από παιδί ,μια ανάγκη ,ανάγκη ψυχαγωγίας μου .

Και έτσι ο ταρζαν χάνεται στο βάθος σε ένα έντονο ,καθαρό ,υπερχρωματισμένο αλμοδοβαρικό πλάνο…

Καλή σου νύχτα.