Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Αντιλαλούνε τα βουνά..

Πνίγομαι εντός ,με μια ταπεινότητα , χαλάκι εισόδου
το βλέμμα εκεί στην σχισμή
Άνω θρωσκω την ουράνια χαρακιά
χαράκι του μωβ με το γκρι, βράδυ Νοέμβρη

Κι όλα ποίηση τα κάνει

Τις πόρτες του ηλεκτρικού, σύγχρονα ,να ξεφουρνίζουν το πλήθος
γοργά προς το λαγούμι εξόδου, το λιμάνι του Πειραιά
με απαγόρευση απόπλου για όλους

Το βάψιμο μιας κοπελιάς να ανισορροπει
σε γκόμενα και κουρασμένη σκλάβα του ευρώ
με ένα τσιγάρο γαλήνης πριν το λεωφορείο διαφυγής

Το κόντρα ξυρισμένο παιδαρέλι που περπατά μοναχό
με βάρος μια τσάντα παραλλαγής
πατώντας βροχή ,τέλος εξόδου, υπό τον πορτοκαλί αστικό φωτισμό

Και γω βλέμμα άνω, στη χαρακιά του ουρανού
κόκκινος. με ρουχα κοκκινα ,με κάλτσες ποτισμένες κόκκινο
να αναβλύζω, κόκκινο ,λερώνοντας τους δρόμους ,κόκκινο ,τους διπλανούς, εμένα

Εσύ στο κόκκινο, άλλου και αλλού

Και γελάω, ξεκαρδίζομαι με το φαιδρό του μούσκεμα
Γελώ, γέλιο ηχηρό τραντάζει το εντός μου , ήχος κύμα ,
ημίτονο που γλιστράω στη καμπύλη του
που χορεύω πάνω του καθαρός με τα χέρια φορά στη χαρακιά
Καθαρά εννέα όγδοα

Αντιλαλούνε τα βουνά..
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά..

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Ο θρύλος του Στρατηγού Μοντγκόμερι...

Φυσάει και δροσίζεται το αναπνευστικό μου. Φυσάει μακρά νηστεία για το καλοκαίρι.
Τι κατάλαβες? τίποτα δεν έχω καταλάβει και το 30 σαν κορδέλα στα καλλιστεία.

Το κρύο μου θυμίζει ένα μοντγκόμερι παλτό που μου είχε αγοράσει από το Μίνιον σαν χριστουγεννιάτικο δώρο ό νονός μου..αθωωωες εποχές (ναι καλά)..
-μη κρυώσει το παιδί ..βάλε αγόρι μου το μοντγκόμερι σου..
Σαν ντολμαδάκι κυκλοφορούσα .Την ίδια εικόνα την είδα μετέπειτα στον πατέρα μου ,υπηρεσία στο γήπεδο με τζάκετ σκούρο μπλε σαν ντολμαδάκι..
Α ρε πατέρα ..μακάρι να σου έδειχνα το blog μου να κάνεις κανένα σχόλιο
(Θεέ μου.. πλάκα κάνω )

To μοντγκόμερι με έπνιγε και από το λαιμό και κάτω …χαμάμ. Ήταν όμως ακριβό για την εποχή του και καθώς με σέρνανε σε διάφορες χειμωνιάτικες εορτές μου τσιμπάγανε το μαγουλάκι..
-καλέ πως μεγάλωσε ο animavox και τι ωραίο μοντγκόμερι…
-Ο νονός του ,το πήρε από το Μινιόν
( έχουμε κάνει καλές κουμπαριές ,όχι σαν τις δικές σας..)

Το γκρι Μοντγκόμερι με κουμπιά δόντια, κουκούλα προφήτη και τσέπες καγκουρό.
Το μισούσα ..

Τα πανωφόρια τότε τα έπαιρνε όλα μαζί η οικοδέσποινα και τα έβαζε στην κρεβατοκάμαρα στοίβα, πάνω στο διπλό μασίφ κρεβάτι ,ανάμεικτα , γούνες, παλτά, γυναικείες τσάντες, καπαρντίνες και δώρα από το άκρον ιλιον …

-Αnimavox που είσαι αγόρι μου? Φέυγουμε αγόρι μου ..πήγαινε να φέρεις τα πράγματα μας. Τρεχάτος μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα της θείας (όλες θείες ήταν τότε) και βλέπω την Μαργαρίτα ξαπλωμένη να παίζει πάνω στο μοντγκόμερι μου. Σήκω από κει φεύγουμε ,θέλω το παλτό μου..
- όχι ,όχι,όχι ,
φούντωσε μέσα μου ο πεντάχρονος νταής και όπως την τραβούσα από τα χέρια ,άρχισε να κλαίει..Ωχ την έβαψα πάλι σκέφτηκα δε το γλίτωνα το …
- ΑΝΙΜΑVOX τι έκανες στο κοριτσάκι ,παλιόπαιδο ζήτα αμέσως συγνώμη (έχουμε τρόπους εμείς όχι σαν τη δικιά σας) ,καλά άμα σε ξαναπάρουμε ποτέ μαζί μας θα δεις
(αυτό ποτέ δε το έλαβα ως απειλή)

Στρόφαρα αμέσως, κοιτάω την Μαργαρίτα και το ευάλωτο της ,είχε και κάτι χειλάκια πετροκέρασο και την έκανα μάκια… στα χειλάκια.
Πιο έξυπνο πεντάχρονο αυτή ..σταμάτησε το κλάμα ,συνοφρυώθηκε και έμεινε παγωμένη.

Η αλήθεια είναι ότι η μαργαρίτα ήταν και πολύ ακατάδεκτη κουκλίτσα και το μάκια κράτησε λίγο παραπάνω ..

Αρπάζω τον στρατηγό μοντγκόμερι μου και τρέχω προς την έξοδο..

-Τι έχεις αγόρι μου σε απασχολεί κάτι, γιατί δε τρως, Φαάε μας έβγαλες τη πίστη..
Για δύο μέρες δε μιλούσα σε κανένα ,νόμιζα ότι είχα αφήσει την Μαργαρίτα έγκυο..
Στο θολωμένο πεντάχρονο μυαλό μου έβλεπα το «θειο» να σπάει την πόρτα μας και να φωνάζει έξαλλος- ο αλήτης ο γιος σας μου κατέστρεψε τη κόρη..

Τώρα γιατί νιώθω απόψε ότι έχει κολλήσει το μοντγκόμερι πάνω μου και οι Μαργαρίτες της ζωής μου με κοιτούν συνοφρυωμένες ..δεν ξέρω. Το μόνο που θέλω είναι να σπάσω την δικιά μου πόρτα …προς τα έξω…

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

αύριο..

Χιλιάδες μάτια άκοπα θα κυνηγήσω
σκανάροντας τα πλήθη με υπερταχύτητες πόθου

Σε σένα μιλώ...

που κυλάς αντίρροπα στις κλίμακες
προς το υπέργειο μας
μην τυχόν κι είναι τη στιγμή που το βλέμμα υποκλίνεται στη ρουτίνα.

γνέψε μου κι ας είναι μαγικό το πως

κουβάρι η ανεμόσκαλα στο χαρτοφύλακα μου
τα υπόλοιπα δικιά μου ευθύνη

και χαίρομαι την αλαζονεία της δικιάς μου ευθύνης
κι ας είναι μαγικό το πώς
χαίρομαι το κοριτσίστικο του μαγικό το πώς

Αύριο θα κυνηγήσω άκοπα τα βλέμματα
μη τυχόν..

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

πρέπει να τραγουδήσω...


Ψυχή μου..

ψυχή μου βάφεσαι σε υπόγεια καμαρίνια
με δωρεάν δείγματα πολυκαταστημάτων..

και καρτερείς με ανατριχιαστική υπομονή
τη σειρά σου
για να ανέβεις στο παράκτιο πάλκο

κι αν τα λόγια δεν τα θυμάσαι
αυτοσχεδίασε

τραγούδησε με πόνο και κλείσε με χαρά
θυμήσου καταγωγών ρυθμούς και στριγκλιές ασφάλτου
με λαμπιόνια, της πόλης τα φώτα
τρεμάμενα
στον κρύο εξαερισμό του Νοέμβρη

Στίψε κάθε φρούτο σου επι σκηνής,
αποκαλύψου
πέρνα από το χυδαίο στην ουσία
και από τα ρόδα στα αγκάθια

μίλα για τα χείλη, τα μάτια, το σώμα μας

στην ακμή του παράλογου
χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά

Τραγούδησε δίπλα στα κύματα, κάτω από τ αρμυρίκια
δυνατά, να ακουστείς πέρα, να γεμίσεις το πέρα
Ψυχή μου στάζει αίμα η φωνή σαν να πέφτεις

Πέσε δεν θα πάθεις τίποτα,
σαν παιδί από τον βράχο
με το κεφάλι σαΐτα προς το κύμα

ηρέμησε ..

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

αγαπητό μου ημερολόγιο...Tρ 11/11

Θέλω να βυθιστώ στο ψεύτικο, στο σαχλό, μια τσιχλόφουσκα..
Μια φτηνή τσιχλοφουσκα από αυτές με άρωμα μπανάνας γεμάτες ζάχαρη...
Θα θελα να ζήσω μέσα στο ανόητο. Να μεθύσω με το ανόητο ..

Θα έρθεις ,πρέπει δεν πρέπει δεν ξέρω, δεν με νοιάζει..
Θά ρθεις όταν δε θα σε περιμένω..όχι από γνωστά, από νέα ,
απρόσμενα νέα.

Να ξεδιψάσω τα χείλη μου , διψάω.
Γερνάει το σώμα μου κάθε μέρα που δε βρίσκει το δικό σου ,κάθε μέρα που δεν ακροβατεί γυμνό στο σώμα σου ,κάθε μέρα που γυρνά μισεμένο ιδρωμένο δίχως να σ΄εχει. Κάθε μέρα που δεν σε μυρίζω που δεν κολυμπάω μέσα σου, κάθε μέρα που δεν τρέμω να ξεκουμπώσω το φόρεμα σου,κάθε μέρα που δεν κατηφορίζω στο λαιμό σου, κάθε μέρα που δεν σε κρυφοκοιτάζω, κάθε μέρα που δεν κοινωνώ την φύση σου, κάθε μέρα που δεν σφίγγω το χέρι σου..κάθε μέρα που φεύγει και τα τραγούδια δε μιλούν για εμάς..

Σε περιμένω να νιώσεις το φόβο μου ,να ανακαλύψεις πόσο αδύναμος είμαι , την ντροπιαστική λαχτάρα μου.

Σε ένα σταθμό αδιαφορώντας για τα δρομολόγια ,καπνίζοντας,..

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Xθες βγήκα..

Το γελοίον μου βγήκε
και ζάλισε το σαββατόβραδο
σκόνταψε κάθετα στα βλέμματα
ζήλεψε τα ιδιωτικά σας θέματα

Το γέλιο μου βγήκε
κι ας έσταζε ο επίδεσμος κόκκινο
τραγούδησε της ψυχής τα φάλτσα
χόρεψε χωρίς της ντροπής τα έξοδα

σε καλό να μας βγει, το μέχρι δακρύων
φίλε πιες, θα πληρώσει
της ζωής το γελοίον

[Θα κλείσω ανοιχτα εισιτήρια για θάλασσες για δειλινά ,όπως τα ζήσαμε,όπως θα τα ξαναζήσουμε.]

Σε καλό να μας ,βγει το μέχρι δακρύων
Φίλε βγες ,ανατέλλει
της ζωής το γελοίον

Επιστροφή Κυριακή Ξημερώματα..

Εδώ δεξιά, και πάλι αριστερά, στο επόμενο στενό θα με αφήσετε ,ναι εκεί στη ν Ακροθαλάσσης. Εγώ μένω λίγο πιο κάτω στο βότσαλο 300033 το γκρί οβάλ.

Έχει κρύο απόψε, φυσάει μέσα μου..μια θάλασσα μέσα μου.. Φυσάει κι ο αγέρας με διαπερνά χωρίς αντίσταση. Η θάλασσα κυρίαρχη ,άγρια ,θορυβώδης με χρώματα αλλιώτικα από του καλοκαιριού ,γκριζο μπλέ, μαύρο μωβ.κρυώνω..κρύο που με απογυμνώνει υπενθυμίζοντας μου γλυκά το αδύναμο μου . Ο αγέρας σφυρίζει βαριές μελωδίες και τυραννά το μέτωπο μου λες και περισυλλέγει βασανιστικά όλα τα μικρά μου ..Βότσαλο 300033.Το άφησα το καλοκαίρι ηλιόλουστο και ακίνητο. Το βάζω στη τσέπη θα το κρύβω σφιχτά στη χούφτα μου την εβδομάδα που ξεκινά..

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Μεσημεριανό κρυφό διαλλειμα...

Σε μυθικές καταγωγές
στου νου μου τις απαγωγές
τα πέλματα σου

γυμνά σε χώματα υγρά
βάδιζαν στην ανηφοριά
του ερωτά σου

και των ματιών μου οι πληγές
γιναν σ΄ ελιά οι χαρακιές
με το όνομα σου..

Σε μυθικές καταγωγές, του νού μου τις απαγωγές
Τελειώνω...