Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

αγαπητό μου ημερολόγιο...Tρ 11/11

Θέλω να βυθιστώ στο ψεύτικο, στο σαχλό, μια τσιχλόφουσκα..
Μια φτηνή τσιχλοφουσκα από αυτές με άρωμα μπανάνας γεμάτες ζάχαρη...
Θα θελα να ζήσω μέσα στο ανόητο. Να μεθύσω με το ανόητο ..

Θα έρθεις ,πρέπει δεν πρέπει δεν ξέρω, δεν με νοιάζει..
Θά ρθεις όταν δε θα σε περιμένω..όχι από γνωστά, από νέα ,
απρόσμενα νέα.

Να ξεδιψάσω τα χείλη μου , διψάω.
Γερνάει το σώμα μου κάθε μέρα που δε βρίσκει το δικό σου ,κάθε μέρα που δεν ακροβατεί γυμνό στο σώμα σου ,κάθε μέρα που γυρνά μισεμένο ιδρωμένο δίχως να σ΄εχει. Κάθε μέρα που δεν σε μυρίζω που δεν κολυμπάω μέσα σου, κάθε μέρα που δεν τρέμω να ξεκουμπώσω το φόρεμα σου,κάθε μέρα που δεν κατηφορίζω στο λαιμό σου, κάθε μέρα που δεν σε κρυφοκοιτάζω, κάθε μέρα που δεν κοινωνώ την φύση σου, κάθε μέρα που δεν σφίγγω το χέρι σου..κάθε μέρα που φεύγει και τα τραγούδια δε μιλούν για εμάς..

Σε περιμένω να νιώσεις το φόβο μου ,να ανακαλύψεις πόσο αδύναμος είμαι , την ντροπιαστική λαχτάρα μου.

Σε ένα σταθμό αδιαφορώντας για τα δρομολόγια ,καπνίζοντας,..

5 σχόλια:

Artanis είπε...

Υπέροχη ανάρτηση, φίλε μου...Μου θύμισε Λειβαδίτη...
Να έισαι ακλά, και να γράφεις πάντα έτσι...Σε φιλώ...

Unknown είπε...

Η λαχτάρα δεν είναι ποτέ ντροπή.
Τα συναισθήματα σου έντονα.
Σε νιώθω…και ξέρω πόσο αργά κυλούν οι ώρες στα ρολόγια.
Κάποια μέρα θα ξημερώσει ξανά η ελπίδα ….για σένα.
Στο εύχομαι!!

Σταλαγματιά είπε...

Αχ πόσες φορές το έκανα αυτό,
σχόλιο χωρίς προφίλ.
Μην ψάξεις ποια ειναι εκείνη η Αναστασία,
ειμαι εγώ.

animavox είπε...

έψαξα αλλά , ματαίως , λένε πως τελευταία φορά την είδαν πάνω σε μια μηχανή να τρέχει προς την θάλασσα...

Σταλαγματιά είπε...

Με εκείνο το στενό τζιν και τον αέρα στα μαλλιά της…