Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Καλησπέρα..

Χάθηκα για μια βδομάδα, έμπλεξα με τις δουλειές με ..με… Είχα γενέθλια στις 2 ένας μηνάς blog και τρέχα γύρευε..Ένας μήνας ..ταξίδι. Έγραφα συνεχώς για ένα μήνα όσα έβαζα στο blog και άλλα τόσα. Έγραψα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.. Με μια αφορμή που τώρα φαντάζει κάπως..

Τα γεγονότα όμως με έπιασαν κάπου το Σάββατο με ξέβρασαν σήμερα. Μίλησα περπάτησα ,παρατήρησα πολλά.

Γεγονότα που δεν σε αφήνουν ήσυχο. Τα γιατί, τα τώρα, τα νούμερα 15 και 16 . Περπάτησα μέσα στα γεγονότα να δώ τι γίνεται εάν με αφορά..Δεν μου βγαίνει λέξη τώρα για συμπεράσματα..

Φοβισμένη η πόλη, μαύρη, όχι τόσο από αυτά που δείχνουν με τόσο ζουμ όσο στις καρδιές και στις ψυχές. Μαύρο στα βλέμματα όλων..και δεν είναι πένθους όσο της μαύρης σημαίας..Και οι συζητήσεις πλέκουν, τα έχετε ακούσει, από μελοδράματα, επαναστάσεις, λυρισμό ..όλοι έχουν συμπεράσματα άποψη …και ένα χαμόγελο μιας φώτο πάνω από τα κεφάλια όλων…..STOP

Ήμουν στην Πανεπιστήμιου κάποια στιγμή ,έρημη από φόβο ,καπνισμένη, είχε πέσει η νύχτα πριν ανάψουν όμως τα δημόσια φώτα..Όλοι από το πεζοδρόμιο προχωρούσαν με ένα βλέμμα πεσμένο.

Πόσο θα ήθελα απόψε να σας πάρω τηλέφωνο να σας πώ, να με ακούσετε ,να σας πώ καληνύχτα, βαριοπούλα αυτά τα πλήκτρα…

Και βλέπω ένα τσούρμο παιδιά ,με πολύ καθαρά πρόσωπα να κατηφορίζουν το δρόμο..Με ένα βήμα που αντηχούσε σε όλη την Αθήνα. Ανάμεικτα αγόρια και κορίτσια τόσο δίπλα το ένα με το άλλο σαν να κρατιόντουσαν αγκαζέ. Όλα με ταλαιπωρημένα ρούχα και χαρακωμένα από την κούραση πρόσωπα. Γοργά κατηφόριζαν προς την Ομόνοια ,περπατούσαν αλλά φάνταζαν σαν να έτρεχαν, διασχίζοντας καπνισμένα κτίρια. Το πρόσωπο τους όμως δεν θα το ξεχάσω ποτέ..τόσο καθαρό και παθιασμένο, με ένα βλέμμα που διαπερνούσε, μάτια προς τα πάνω και αν τύγχανε να πέσεις στο βλέμμα τους σε δολοφονούσε..Μια καταλυτική έντονη παρουσία που τρόμαζε από τη δύναμη που έκρυβε μέσα της .Κορμιά παιδικά ακόμη, που αν τα τρυπούσες θα σε έκαιγε η φλόγα..Μια παρέα μου τρεφόταν από το μαζικό, φάνταζαν τόσο ατρόμητα τόσο θαρραλέα.. Τρόμαξα, ντροπιάστηκα και γω για το βολεμένο μου. Τόσο νέοι τόσο έτοιμοι για όλα, τόσο παλικάρια με μια εσωτερική δύναμη που έκανε την άσφαλτο να τρέμει, δε μπορούσε να τους σταματήσει τίποτα. Περπάταγαν και ένιωθαν την ηδονή της στιγμής,του έχω δύναμη να τα αλλάξω όλα, όλα με αλαζονεία, όλους σας..

Ήταν συγκλονιστικό, αγρίμια με καθαρά πρόσωπα, θα με φάνε και μένα, θα με κάψουν σίγουρα γιατί..,και κυρίως η απογοήτευση ότι δεν με χρειάζονται...

Άλλη μια εικόνα ..τζαμαρία γραφείων με 2 υπαλλήλους πλάτη στο παράθυρο. Γίνεται μια συμπλοκή από κάτω ,τρεχουν όλοι να δούν τι γίνεται ..άλλοι κατεβαίνουν και κάτω να βοηθήσουν (και όχι από περιέργεια αλήθεια σας λέω).Ένας δε γυρνά καν τη πλάτη του να δει τι γίνεται..ντρέπομαι και να το πω μιλούσε… στο facebook. Έλεος..

Φίλοι πρέπει να ξαναγίνουμε όλοι παρεά, παρέες, που νοιάζονται που μιλάνε ,με πόνο με ουσία με άποψη..Που κοιτάει ο ένας τον άλλο κατάματα, που φλερτάρουν, που μαλώνουν,που ζουν…

Πόσο θα ήθελα απόψε να σας πάρω τηλέφωνο να σας πώ, να με ακούσετε ,να σας πω καληνύχτα, βαριοπούλα αυτά τα πλήκτρα…

Υ.Σ έχω και άλλα..

2 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Όλα έχουν αλλάξει.
Και εγώ έχω αλλάξει.
Τα πόδια μου έγιναν βαριά σαν μολύβι,
Το σώμα μου μουδιασμένο.
Τα μάτια μου καρφώνονται στο άπειρο χωρίς να κοιτάζουν πουθενά.
Άλλωστε τι θα μπορούσαν να δουν.
Ότι έμεινε πίσω σε λίγο δεν θα θυμίζει τίποτε τα βράδια αυτά του χαλασμού.
Όλα έχουν αλλάξει πια,
Όχι μόνο γύρω μου μα και μέσα μου.
Βαριοπούλα η καρδιά μου, χτυπά δυνατά να σπάσει την μονότονη αυτή σιωπή.
Τι θα μπορούσα να πω,
Δεν ξέρω,
Οι λέξεις δεν βγαίνουν από τα χείλη μου,
Αρνούνται να δουν το φως,
Ανούσια η ύπαρξη τους όταν οι πράξεις σιωπούν.
Τι έχει συμβεί;
Πως γίναμε ξαφνικά τόσο ξένοι,
Τόσο μόνοι,
Τόσο αδιάφοροι;
Γιατί και πως μπορούμε να ξεχνάμε;
Δεν θέλω να βλέπω,
Δεν θέλω να ακούω όσα μπροστά μου θα γίνουν.
Ψεύτες,
Υποκριτές,
Δειλές μαριονέτες στα χέρια άλλων.
Βαριοπούλα η ψυχή μου, ρημάζει ότι μέσα μου φωλιάζει…


Χαίρομαι που ήρθες ξανά….και ας είναι τα νέα σου βαριά ….

Artanis είπε...

Θα περιμένουμα να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα όλα...Μην αγχώνεσαι, μην νιώθεις τύψεις...Όσα γράφεις είναι αληθινά, εσύ τουλάχιστον μπόρεσες να τα αναγνωρίσεις και να τα εκτιμήσεις...Άλλοι δεν αφιερώνουν ούτε ένα βλέμμα, μια σκέψη...
Να είσαι καλά...