Αλήθεια ;

Αν ,τώρα …

Πάλι γυρνάω ,πάλι επιστρέφω , πάλι αντέχω .Αυτά τα απογεύματα της χειμερινής άνοιξης όλα τα ερωτήματα κάθονται στο λαιμό ..Απαντήσεις ,απαντήσεις απαντήσεις λες και το αναπάντητο φταίει για όλα …Μπορεί ..Μπορεί να πιστεύουμε σε άλλα διαφορετικά που δεν υπάρχουν ,που ποτέ δεν υπήρξαν, ποτέ δεν τολμήσαμε να δούμε την αλήθεια, την παγερή της μορφή τουλάχιστον. Η ωραιοποίηση αυτή η λέξη κρέμεται απόψε σαν να ψάχνει την πρόταση ,να κρέμεται από ένα κόμμα πριν ειπωθεί η αλήθεια .Κι αν την βρεις τι ; Πρέπει να την φωνάξεις ,πρέπει να την νιώσεις τι πρέπει ..τι πρέπει ρε γαμωτο . Ξέρεις ότι θα φοβίσει ,θα σε απομακρύνει από ότι ψευδοστέρεο έχεις φτιάξει .Σα μεθυσμένη η ψυχή αγριεύει πριν ξεστομίσει αλήθειες και κει μια βλακεία την αποπροσανατολίζει σαν μηχανισμός εκτόνωσης ..Πίστη Αλήθεια Ηθική …όνειρα το όνειρο …το παραμύθι της Κυριακής .Το παραμύθι μας …αυτό που ζεσταίνει τις χειραψίες ,τα χαμόγελα, τα φιλιά …το παραμύθι που το χάνεις ,μεθάς και κρατάς τις αλήθειες λίγο ακόμη ,λίγο ακόμη ,λίγο ακόμη ,λίγα λεπτά, χρόνια …γυρνάς, επιστρέφω ,αντέχω μέχρι να το ξαναβρώ…

Και εκεί λες έξω …έξω …έξω …στην ανάσα …ξανά στο λάθος στο παραμύθι της Κυριακής . Ωραιοποίηση …ναι ναι ,λίγο ακόμη λίγο ….Έξω…

Σε ένα κύμα στο ίδιο κύμα ,ήταν πάντα το ίδιο κύμα ,σήμερα ,πριν ένα χρόνο πριν τριάντα ,αύριο , ή ιδία παραλία ,η δροσιά μου …

Δε μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα αυτή είναι η αλήθεια ,είμαι πολύ μικρός χωρίς γνώση για να απαντήσω στα ερωτήματα απλά ξεφεύγω στα κύματα .Κι όταν χάνω το παραμύθι απλά υπομένω …όχι αλήθειες όχι.

Θα μου πεις βλάκα τι λές ? ασυναρτησίες …Σε ρωτώ εσύ δε ξέρεις από τα απογεύματα που πρέπει να απαντήσεις σε όλα .Όλα ….

Την ξέρω την απάντηση ,την ξέρω δε θα στη πω ,την ξέρω ….φοβάμαι να στην πώ …

Και τώρα τι κάνεις αρχίζεις να γράφεις για απαντήσεις ή γυρνάς στο κύμα …

Κουράστηκα…

Απλά ,απλά περπατάω στις ακμές ,στις εικόνες που απομονώνονται από το σύνολο ,στις τυχαίες ανακαλύψεις των ματιών …βουτάω στις εικόνες ,αρπάζω υλικό ,κρατάω σημειώσεις για να τις δέσω στο αργότερα χωρίς φόβο για το ποτέ…

Σκαλίζω ,κλέβω, κόβω, γλύκες εικόνες ,σβήνω τις μουτζούρες και τις κυκλώνω με στυλό διαρκείας,..Τις τρέχω μετά με ρυθμό μουσικής και χορεύω μόνος από μπροστά σε ρυθμό εκτόνωσης…

Πάλι γυρνάω, πάλι επιστρέφω πάλι αντέχω…

Άκου το τραγούδι …Αν δε ξέρεις Ισπανικά να στο μεταφράσω..

Μιλά για ανθρώπους που περπατάνε δίπλα δίπλα στο χειμερινό σούρουπο ,κοντοστέκονται έξω από βιτρίνες ζαχαροπλαστείων με ταμπέλες νεον που αναβοσβήνουν …Δε μιλάνε πολύ , μόνο περπατάνε χωρίς ρυθμό σε παραθαλάσσιους δρόμους με κακοσυντηρημένα δίπατα σπίτια …. Ο αέρας τους αναγκάζει να έχουν τα χέρια πάντα στις τσέπες τους .Να παίζουν με μικρά σκουπιδακια που έχουν ξεχαστεί εκεί μέσα .Κοντοστέκονται στο σκουριασμένο κάγκελο της προβλήτας δίπλα στην σιδερένια σκάλα που οδηγεί από το τσιμεντένιο πεζοδρόμιο στην βοτσαλένια παραλία ,κοιτάνε την άγρια γκρι μωβ θάλασσα …Το πιάνο ακούγεται δυνατά από την σοφίτα του σπουδαστή του εθνικού ωδείου , ο καστανάς έχει αποκοιμηθεί κάτω από τον κόκκινο φανό και μια παρέα γελάει δυνατά από τα ανοιχτα παράθυρα της pub στο τέρμα του δρόμου …

Προσπερνάνε το παιδί με το καλάμι και το ποδήλατο ,κατεβαίνουν την μεταλλική σκάλα χορεύοντας ταγκό μόνοι ,σαν μια μάζα από γκρι παλτό …με φόντο την άγρια θάλασσα ….

Το ράδιο από την καντίνα συνεχίζει το μουσικό του πρόγραμμα από το κρατικό κανάλι………

Αλήθεια ….Αλήθεια …